SuperLeague Formula organizasyonu bugün İngiltere'nin Donnington pistinde yapılan sıralama turlarıyla resmen başladı. Galatasaray'ımız sıralama turlarında beklenen performansını gösteremedi. Yarınki saat 13:00'da yapılacak olan organizasyonun ilk yarışına takımımız 7'nci cepten başlayacak. Yarış Galatasaray TV ve Show TV'den naklen yayınlanacak.
Futbolun asla sadece futbol olmadığının bir kanıtıdır yandaki resim. Her şey o denli kolay geliyor ki bize. Sahada oynanmakta olan maçta ter döken futbolcuya ağzıma geleni söylemek o kadar basit ki... Zor olanı hiç düşünemiyoruz, ağzımızdan çıkanları tartamadığımız gibi. Biz olsak o oyuncunun yerinde daha mı iyisini yaparız acaba? Elimizde biramız, koltuğumuzun rahatlığına vermişken kendimizi bir futbolcuya sırf bir işi beceremediği için laf söylemek hep rahatlatıyor bizi nedense.
Büyük umutlarla çıkılan Şampiyonlar Ligi macerasının henüz ön eleme turunda son bulmasının ardından, Galatasaray'ın bu sezon Avrupa'daki rotası UEFA Kupası olarak şekillendi. Dün ise Monaco'da kura çekimi için finalin oynanacağı Şükrü Saraçoğlu Stadyumu'nu temsilen Can Bartu torbaların başına geçtiğinde, biraz çekinmedim değil. "Bu adam şimdi gider Napoli veya Standard Liege'yi çeker" düşüncesi hakimdi. Sağ olsun adını sanını daha önce duymadığımız İsviçre temsilcisi AC Bellinzona'yı Galatasaray'ın rakibi olarak belirledi. Üzüldüm aslında. "Keşke Standard'ı ya da Napoli'yi çekseydi" diye hayıflandım bu kez. AC Bellinzona kimdir ya? Küfür eder gibi... Elalem Arsenal, Porto ve Dinamo Kiev'e karşı gruptan çıkmanın hesaplarını yapadursun biz geçen sezon İsviçre Ligi'ni 8'inci sırada tamamlayan ekiple mücadele edeceğiz.
Yakın geçmişte çok heyecanlı olurduk biz. Heyecanımızın katlandığı günler genellikle salı ve çarşamba geceleri olurdu. Stadyumdan odamıza kadar ulaşan "Hizanaaaa Şampiyooooooonz" şarkısına kendimize eşlik ederken, farkına varmazdık belki ama diken diken olurdu tüylerimiz. Nou Camp'tan puan çıkarmanın plânlarını yapardık evdeki ahali ile. Teknik direktöre giydirirdik en fazla, eğer işler yolunda gitmiyorsa. "Ulan Davala forvet mi oynatılır" ya da "Şimdi Hagi olacaktı ki..." gibi cümleler kurmak bile ayrı bir haz verirdi. Maç boyunca odada bulunan koltukların hiçbirine oturamayışımız, bunaltan stresin bir getirisi olarak içinde bulunduğumuz odada sürekli olarak bir o yana bir bu yana gidip gelişimiz... Ağzımızdan düşürmezdik Manchester United ve Porto ile birlikte Devler Ligi'ne en fazla katılan takım olduğumuzu... Yıllar geçti, biz salı ve çarşamba geceleri iliklerimize kadar hissettiğimiz heyecanı artık unutur olduk.
Yılan hikâyesine dönmüştü... Forvet gelecek mi, gelirse kim gelecek vesaire... Hakan Şükür'ün takımdan ayrılmasının ardından belki de yapılması gereken ilk transfer forvet mevkiine yapılmalıydı. Ancak en son yapılan transfer oldu bu. Ümit Karan'ın yokluğunda tek forvet Nonda ile çıkmak zorunda kaldığımız Steaua Bükreş karşısında alınan sonuç eleştirilerin bu noktaya odaklanmasına neden olmuştu.
“Fenerbahçe 20 bin, Adalet bir yıl için 10 bin lira transfer ücreti teklif ederken, ben Galatasaray ile yıllığına 8 bin liraya anlaşma yaptığım gün mutluluktan uçuyordum.” (Metin OKTAY)
Bu sene de şampiyonluklar göreceğiz Galatasaray!
Ahmet üniversiteyi henüz tamamlamış. Uzun zamandır iş arıyor. Meteliğe kurşun sıkıyor bir bakıma. Genç adam hayatının o güne kadar geçen bölümünde eline geçen bütün parayı sahip olduğu tek uğraş, tek sevda uğruna harcamış ve bundan da hiçbir zaman zerre kadar pişmanlık duymamış. Hayatta kendisine zevk veren tek şey taraftarı olduğu Galatasaray'ı stadyumdan desteklemekmiş. Şimdiye kadar da genellikle bunu başarmış.
Son şampiyon olarak yarın 2008/2009 sezonunun açılış maçına çıkacağız. Rakibimiz Denizlispor'u Ali Sami Yen Stadyumu'nda ağırlayacağız. Transferler yapılmış, şampiyon kadro korunmuş, hedefler büyütülmüş... Bu açıdan baktığımızda her şey yolunda görünüyor. Ancak son zamanlarda Ali Sami Yen Stadyumu'nun eski atmosferinden bir hayli uzak olduğu gözler kaçmayan bir gerçek. Her tribünden farklı ses çıkması ve nefeslerin maç boyunca takımı ateşleyecek tezahüratlar yerine uyku getirecek cinsten bestelere harcanıyor olması şapkamızı önümüze koymak için yeterli bir sebep bence. Fakat tüm bunlar oluyorsa sorumlu tek başına taraftar değildir. Son birkaç sezondur üç büyükler arasında en yüksek bilet fiyatlarını belirleyen kulüp Galatasaray. Taraftara en çok ihtiyacın olduğu Steaua maçının biletlerini minimum 50 YTL yapıyorsun sonra da tribünlerin dolmadığından şikayet ediyorsun. Üstelik bu maçın haftaiçi oynandığı gerçeğini de ya bilmiyorsun ya da bilmiyormuş gibi davranıyorsun. Yarın ise Süper Lig'in ilk maçına çıkacağız... Rakibin kim olduğunun bir önemi yok. Bu maç hem taraftar hem de oyuncular açısında bir şölen niteliğinde olmalıyken kulüp yine en düşük bilet fiyatını 50 YTL olarak belirlediğini açıklıyor. "Giden var gidemeyen var" muhabbetini size bırakıyorum. Beni asıl şaşırtan nokta stadyumun en lüks yeri hâline getirilen Kapalı Alt Tribün meselesi. Öyle ya, bilet fiyatlarına şöyle bir göz attığımızda görüyoruz ki Kapalı Alt Tribün fiyatları Numaralı'yı bile sollamış. Şunun şurasında daha ne kadar Ali Sami Yen'de oynayacağız? Buna gerek var mıydı? Taraftarın günahı nedir peki? Bu üçünü istiyorum!
Koleksiyonun üçüncü halkası... Zincire bu yeni parçası ise 2001/2002 sezonundan... Şampiyon olarak kapatılan sezonda futbolcuların terlettiği beyaz ve kırmızı formanın dışında kalan parçalı forma bu. Yine bir Lotto faciası. Öyle ki formanın üzerinde herhangi bir kabartmaya rastlamak bile mümkün değil. Üzerimizde bu formayla çıktığımız maçların birçoğundan galibiyetle ayrıldık. Yine de efsane parçalı formalardan biri olarak tarihteki yerini aldı. Kulüp de Lotto faciasına 1 sene dayanabildi zaten. Ertesi seneye de - Lotto kadar olmasın - bir başka felaket olan Umbro ile başladık. To be continued...
Nereden baksanız 20 gün önce bir anket başlatmıştım. Geçtiğimiz sezonun şampiyon kadrosunu koruyan ve yapılan kaliteli transferlerle güçlenen Galatasaray'ın bu sezonu da şampiyon kapatıp kapatamayacağına cevap istemiştim. Anket nihayete erdi. Toplam 64 katılımcı da takımın bu sezon da unvanını koruyacağından yana oy kullandı. Takımına olan güveni sonsuz olan taraftara bayılıyorum. Kupalara layıksın sen şanlı Galatasaray!
Dün bir gazetede yayınlanan haber Galatasaray'ın İbrahim Kutluay'ı transfer etme çabalarına yer vermişti. Kulübün bu transferi gerçekleştirmek istemesinin en büyük nedeni olarak da Emre Belözoğlu'nun transferini misilleme arzusu olarak gösterildi. Haberin aslı astarı olmadığını da aynı gün kulübümüzün resmi internet sitesinden öğrendik. Yapılan açıklamada bu transferin söz konusu dahi olmadığı kamuoyu ile paylaşıldı. Sonra ne oldu? İbrahim Kutluay hemen sazı eline almış. Her daim fırsat kolluyor zaten. Demiş ki; "Ben profesyonlim ancak Galatasaray formasını giyecek kadar değil." Eh, olma zaten. Biz yanıp tutuşuyor muyuz ki "İbrahim ne olur Galatasaray'da oyna" diye. Anlayacağınız, çok da fifi.
2 sene önce Beşiktaş'a kaybetmiştik ve kupayı ilk kez müzesine götüren kulüp olma şansından vazgeçmiştik. Geçtiğimiz sezon iki takımdan biri arasına dahi girememiştik. En büyük iki rakibimizin müzesine götürmeyi başardığı Süper Kupa'yı artık Beyoğlu'na taşımanın vakti gelmişti.
Fortis Süper Kupa Galatasaray'ın... Maçın özeti ise iki kelimede gizli: Harry KEWELL.
“Bizim taraftarımız asla Galatasaray taraftarı gibi olamaz. Kimse böyle bir taraftar grubu önünde oynamak istemez.” (Javier IRURETA)
Bağırmayan taraftar nesline aşina değilim. Hele hele Ali Sami Yen'de hiç... Tribünleri dolduran çekirdekçi tayfaya ne yapacağını elbette ki ben öğretecek değilim. Ancak bir zamanlar Ali Sami Yen'in ve Galatasaray Kapalısı'nın esamesi okununca duyanlar hazır ola geçerdi anında. O kadar parayı tribünde çekirdek çitilemeye vereceğinize gidin bir kahvehane köşesinde izleyin maçınızı. Hem cebinize zarar vermezsiniz hem de o stadyuma boğazını patlatmak için gidenleri fitil etmezsiniz.
Yola çıkmaya yemin ettiğimiz gün göğsümüzde armamız, sırtımızda da sarı kırmızı formamız vardı sadece. Bunlarla yeteri kadar mutluyduk biz. Başka hiçbir şey beklemedik. Sevdik. Hem de çok.
Verilen tüm emeklerinin, yüreklerde yer eden tüm beklentilerin, harcanan yığınla paranın karşılığı bu olmamalıydı. Rahmetliyi nasıl bilirdiniz? Bir şey söylemek mümkün değil ama Galatasaray'ı hiç iyi görmedik bu gece.
Nisan 1989... Şampiyon Kulüpler Kupası yarı finalinde Galatasaray ve Steaua Bucharest final için karşı karşıya... Deplasmandaki ilk maçta alınan 4-0'lık mağlubiyetin ardından içeride alınan 1-1'lik beraberlik ulaşılan yarı finali züğürt tesellisi kılıyor Galatasaray için. Rakipte öyle bir isim var ki durdurabilene aşkolsun. Rumen futbolunun yetiştirdiği en önemli yıldızın sihirli ayaklarının üzerinden teslim bayrağını kaldırıyoruz. Kimsenin tahmin etmesine imkân yok o günlerde... Kimbilir belki de en okkalısından savrulan küfürlerin odak noktasıydı Gheorghe Hagi. O yıl Galatasaray'ın Avrupa'dan bir kupayla dönme umutlarını yok eden Karpatların Maradonası, çok değil, 10 yıl kadar sonra umutların söndüğü yerde kırık kalplerin gönlünü almak için vardı. Aldı da...
Ali Sami Yen ile geçen başka bir sezon daha olmayacak. Başı vardı her güzel şey gibi, bir de sonu olacak, o da bu sezon olacak. Son kez çıkacak futbolcular Yeni Açık önündeki tünelden ve son kez haykıracak Alemin Kralı'nın gelişini tüm stadyum tek bir ağızmışçasına... Numaralı son kez oturacak koltuklarında ve önemli bir pozisyon olursa son kez kalkacaklar ayağa... Kapalı son kez sazı eline alacak ve atılan gollerin ardından son kez bir alt kata düşecek birkaçımız... Eski Açık son kez turnikelerden geçirebildiği bozuk paraları fırlatacak misafir takım tribününe ve havada parçalanan ayran kutuları altında beyaz bir yağmura tutulacak... Son kez dolacak ciğerler ve son kez salınacak nefesler... Bir üçlüyle başlayacak Ali Sami Yen'deki son sezonumuz ve inşaat araçlarının içimizi bulandıracak gürültüleri ile son bulacak...
Derler ki Şampiyonlar Ligi logosunda bulunan 8 yıldızdan biri Galatasaray'ı temsil eder. Bunun nedeni açıklamak için şimdi sizleri 1993-1994 sezonuna götürmek istiyorum. Bahsini etmiş olduğum sezon Şampiyon Kulüpler Kupası'nın formatının ve isminin değişerek Şampiyonlar Ligi'ne resmen dönüştüğü sezondur. Ön eleme turunda ilk önce Cork City geçildikten sonra sıra o meşhur Manchester United eşleşmesine gelmiştir. O sezon Manchester United tüm harcamalarını bu kupayı kazanabilmek üzerine yapmıştır ve otoriteler tarafından da ilk Şampiyonlar Ligi'nin en önemli favorisi olarak işaret edilmektedir. Tüm bunlardan cesaret bulan İngiliz ekibiyse ülkemizin kendi dillerindeki karşılığına esprili bir dille atıfta bulunarak "Hindi kızarmaya geliyor" üst başlıklı yazılarını gazetelerine taşıyorlardı. Sonrası malum... Galatasaray rakibini daha eleme turunda saf dışı bırakmayı başardı ve sırf bu maçta yaşanan sonuç yüzünden UEFA büyük takımları kollamak amacıyla seribaşı uygulamasını hayata geçirdi. Bu eşleşmenin ardından düzenlenen ilk Şampiyonlar Ligi'ne katılacak 8 takım belli olmuştu ve bunlardan biri de Galatasaray'dı. O zamanki formata göre grup müsabakalarına 8 takım katılabiliyor ve bunlar da 4'erli 2 gruba dağılıyorlardı. İşte başlangıçta sözünü ettiğim Şampiyonlar Ligi logosundaki 8 yıldız kupaya katılan ilk 8 takımı temsil eder ve bunlardan biri de tahmin etmekte güçlük çekmeyeceğiniz üzere Galatasaray..JPG)
Soldaki resimde gözlerinize ilişen şey bir tuğla. Ancak kesinlikle sıradan bir tuğla değil. Öyle ki koleksiyonumun en değerli parçalarından biri olduğunu söylemem yanlış olmaz sanırım. Efendim kendisi 2005 yılında tarafımdan alınmış olup Avrupa'nın devlerini çimlerinde tarihe gömdüğümüz Ali Sami Yen Stadyumu'nun yıkılan Eski Açık Tribünü'ne aittir. O vakitler yapılacak olan yeni stadyum hâlâ proje hâlindeydi ve kulüp yönetimi yıkılma tehlikesi yaşayan Eski Açık Tribün'ü yenileme kararı almıştı. Bundan da kazanç elde etmek isteyen taraftarların kanına damardan girdi. Hiç unutmam bu tuğlaya verdiğim parayı. Çünkü pek çok arkadaşım bu fiyatı dalga geçmek için malzeme olarak gördü. Evet, o günün parasıyla 30 milyon Türk Lirası vermiştim. Kimine göre "Bir tuğla parçasına 30 milyon TL verilir mi?"ydi... Bana göre ise verilen para bir tuğlaya değil koca bir tarihe verilmişti.
2003/2004 sezonunun ilk yarısı... Yer; Adana 5 Ocak Stadyumu... Galatasaray, Adanaspor deplasmanında galibiyet peşinde. Sezon zaten kötü başlamış, o saatten sonra sezon sonu için pek ümidimiz kalmamış. Haliyle maçın sonucundan çok daha önemli bir durum vardı benim için. Maç öncesi takımlar ısınmak için sahaya çıktığında Cihan Haspolatlı'nın yanına gelen Adanasporlu oyuncu Necati Ateş, Cihan'a "Ocak ayında Florya'dayım" dedikten sonra kameraları görünce çaktırmadan olay mahallinden uzaklaşmıştı. Ben o an duyduklarıma çok sevinmiştim. Nedenini bilmiyorum ama Necati Ateş her zaman Galatasaray formasıyla görmek istediğim bir oyuncuydu o vakitler. Belki de Fenerbahçe'ye karşı oynadığı her maçta rakip fileyi havalandırmaktan hoşlanmasıydı bunun sebebi. Dedim ya, bilmiyorum. Galatasaray formasının ona, onun da Galatasaray'a yakışacağını düşünüyordum. Giderek yaklaşan kulübün 100.yılı için kurulacak olan takıma güç katmasını umuyordum. Neticede o sıcak Adana akşamında Cihan'ın kulağına fısıldananlar kış ayazında resmiyete döküldü. Sevincimin haddini de hesabını da hatırlamıyorum.
Belki de bundan tam bir sene önce bu zamanlar kendisinin Ankara yolculuğu sırasında yazmalıydım bu yazıyı. Maalesef geleceği göremiyorum. Orhan Ak'ın bir sezon sonra, kiralık sözleşmesini tamamlar tamamlamaz, Galatasaray'a geri döneceğini düşünmüştüm belki de. Cihan Haspolatlı ile birlikte kutsal formayı giymesi en çok tartışılan iki isimden biriydi o. Savunmanın sağı birine, solu birine, takım ise Allah'a emanetti. Yine de haksızlık etmemek, yiğidin hakkını yiğide vermek gerek. Orhan Ak da, tıpkı Cihan Haspolatlı gibi, Galatasaray formasını sırtlarına geçirdikleri anlarda ellerinden gelenin en iyisini vermeye çalıştılar. 14 Mayıs'da yaşanan beklenmeyen şampiyonluğun mimarlarından biri olduğu bugün hatırlanmıyor. Yüreğiyle savaşanlar ordusunun bir piyonuydu. Taraftarın acımasızca eleştirdiği vasıftan yoksunluğu kendisinin suçu değildi elbette, tıpkı bu takımın formasını giymesinde olmadığı gibi. O kendisine verilen görevi sahip olduğu zaman diliminde layıkıyla yerine getirmeye çalıştı. Ama başarılı oldu, ama olamadı. Yine de şampiyon takımın şampiyon oyuncusu oldu.
“O anı unutamıyorum, birden bire bir tezahürata başladılar… Dağ Başını Duman Almış’a… O marşı o güne kadar çok dinlemiştim… Ama hiçbirimiz o andaki söyleneni, o zamana kadar belki de hiç duymamıştık. Yeni bir marştı sanki… Bizi, sahada kalan on kişiyi nasıl kamçıladığını ve değiştirdiğini anlatamam, söze dökemem.” (Bülent KORKMAZ)
Birkaç yıldır devam edenn gurbetçi futbolcu sevdasının son ürünü Alparslan Erdem. Galatasaray'da görev almadan önce Ümit Milli Takım teknik direktörlüğü görevinde bulunan eski futbolcumuz Ümit Davala'nın Galatasaray'a kazandırdığı bir genç. Sol bekte görev almakta olan Alparslan, Werder Bremen'de futbol oynadığı 5 yılın ardından artık Galatasaray'ın başarısı için ter dökecek. Sol kanadı koridor gibi kullanabilmesi ve uzak mesafeden gönderdiği sürpriz şutları ile adından çok söz ettireceğini düşünüyorum. Hakan Balta'yı kesmesini elbette ki beklemiyorum ama Volkan Yaman'ı söz konusu mevki için üçüncü tercih konumuna düşürebilir. Bekleyip göreceğiz.
Ayrıntılarını çok fazla okumadım. Ancak okuduklarım da yetti bana. Galatasaray'ın 2009/2010 sezonundan itibaren ana sponsoru Türk Telekom. Sözleşmenin geniş çaplı olduğu yazıldı çizildi ve biz de okuduk. Bir sonraki sezondan itibaren 5 yıl boyunca Galatasaray formasının göğsünde Türk Telekom yazısı yer kaplayacak. Yine, 2009'un Kasım ayında tamamlanması beklenen Aslantepe'deki yeni stadyumumuza da 10 yıl süre ile yeni ana sponsorumuzun ismi verilecek. Kurucumuz Ali Sami Yen ile özdeşleşmiş ve yıllarımızı verdiğimiz stadyumumuz 10 yıllığına başka bir isim taşıyacak, sonrası Allah kerim.
Futbol garip oyun. Günü geldiğinde devranı döndürmeyi, eski defterleri bir bir açmayı çok sever. Önce Fenerbahçe'ye sundu bu fırsatı ve karşısına çıkardı MTK'yı. Şimdi de bize kendi elleriyle sundu Steaua'yı. Yıl 1988. Galatasaray efsanevi maçta Neuchatel Xamax'ı Şampiyon Kulüpler Kupası'nın dışına itmiş ve bir sonraki turda Monaco'nun rakibi olmuş. Arsene Wenger'e ilk şakasını o yıl yapmış Galatasaray ve çeyrek finalde Fransız ekibini safdışı bırakmış. Yarı finaldeki rakip o yıl kupanın en büyük favorisi; Steaua Bucharest. Rumen temsilcisi ilk maçta bitiriyor takımımızın hayallerini. Bunda pay sahibi olan en büyük isim ise çok tanıdık; Gheorghe Hagi. Hoş, o yıl Galatasaray'ın elinden bir Avrupa kupası alan Hagi, bir on yıl sonra Galatasaray'a olan borcunu ödüyordu sanki. Neyse ama, konu bu değil.
Isaksson, Itandje, Sorensen derken Sevilla'nın İtalyan file bekçisi Morgan De Sanctis 1 yıllığına kiralandı ve uzun süredir gündemi meşgul eden kaleci sorununa son nokta konuldu. Kilit kelime de bu aslında; sorun. Gerçekten böyle bir sorun var mıydı Galatasaray kalesinde? Bana soracak olursanız, yoktu. Aziz Yıldırım'ın yabancı transferi konusundaki görüşüyle bir noktada denk düşüyoruz. Bir Türk kulübü sınırlı yabancı hakkını kaleciden yana kullanmamalı. Kendisini örnek vermekten ısrarla kaçınsam da bunu belirtmek zorundayım; Volkan Demirel'e bir bakın. Kalecilik yetenekleri üst düzey bir futbolcu mu bu arkadaşımız? Hayır, kesinlikle değil. Aksine hatalı çıkışları, kendisine olan aşırı güveni, bire birdeki etkisizliği... Bu maddelerin sayısını artırmak çok kolay aslında. Ancak bir gerçek var ki takımı geçtiğimiz sezon Şampiyonlar Ligi'nde yarı finalin kapısından döndü. Ve bütün o süreç boyunca takımının kalesini koruyan isimdi. Kendisinin yerinde yabancı bir kaleci olsa Fenerbahçe daha mı ileri giderdi? Hiç sanmıyorum.
Kısa bir süre önce küçük bir anket başlatmıştım blogda. Önceki anketlere olan katılımı göz önünde bulundurunca bu ankete olan katılımın daha yüksek olacağını düşünüyordum. Yanılmışım. Bunun nedeni anketin birçokları tarafından anlaşılamamış olması olabilir pek tabii. Benim sorduğum sorunun açık hâli; "Metin Oktay'dan sonra sadece..."ydi. Cevap olarak da Hakan Şükür'ü temsil eden 9 ve Bülent Korkmaz'ı temsil eden 3 rakamlarını yerleştirmiştim. Metin Oktay'dan sonra onun yerini ancak Bülent Korkmaz'ın doldurabileceğini iddia edenlerin sayısı 15 iken, yanıtını Hakan Şükür'den yana kullananların sayısı 12'de kaldı. Zafer Bülent Korkmaz'ın!
